Begraven of cremeren: bewust kiezen

Wat is beter vanuit de ziel: begraven of cremeren? Niemand weet het werkelijk en er is vanuit de verschillende religies geen inzichtelijke informatie beschikbaar. Er zijn wel allerlei argumenten voor het een of het ander, maar die zijn gebaseerd op veronderstellingen, aannames of interpretaties. Voor zover ik weet is er nooit een overleden ziel geweest die zei: "Had mij maar begraven, omdat ...."

Je zou kunnen zeggen dat het niet uitmaakt. Als je eenmaal bent gestorven, is het enige dat achterblijft een lege omhulzing. Echter, hoe lang duurt het voordat je geest uit het fysieke lichaam is vertrokken? Dat zou best langer kunnen duren dan wij doorgaans aannemen. En zit de geest dan nog in het lichaam, m.a.w. is het proces van sterven nog niet volledig voltooid, terwijl het lichaam al wordt verbrand? En verbrand je misschien meer dan alleen een lichaam, m.a.w. wordt er ook belangrijke informatie mee verbrand?
Ik pretendeer niet de antwoorden te hebben. Wel heb ik deze overwegingen:

• Volgens het Boeddhisme duurt het 3,5 dagen (84 uren) voordat de geest het lichaam heeft verlaten. Gedurende die tijd is het raadzaam om het lichaam met rust te laten. Dat is niet verkoopbaar in de Westerse wereld, dus hoe dat voor de overlevende is, kan ik alleen maar naar raden: het lijkt me zeer onprettig en onrustig als er aan mij gesjord wordt, terwijl ik nog bezig ben mijn lichaam te verlaten. Ik zou het lichaam zo lang mogelijk in alle rust en vrede laten overgaan.
• Na die 84 uren zou het dus niet uitmaken of het lichaam gecremeerd of begraven wordt, omdat er niemand meer in zit.
• ik heb wel eens gelezen dat er speciale informatie verloren gaat met de verbranding van het lichaam (Oz), maar hoe erg dat is, weet ik niet.
• Bij begraven heb je nog een plek om te bezoeken, als je dat zou willen.

Omdat er vanuit de religies geen informatie hierover beschikbaar is, behalve Bijbelse interpretaties, zou ik denken dat begraven of cremeren ieders puur persoonlijke keuze mag zijn.

Het laatste oordeel komt van ... jouzelf

Je hebt je laatste adem uitgeblazen en dan? In ieder geval: je eigen leven zal de revue passeren in een groot overzicht. Alsof je het opnieuw beleeft. Niet alleen de dingen die je gedaan hebt, maar ook elke gedachte die je ooit gedacht hebt, ieder woord dat je ooit gesproken hebt, PLUS het effect dat jouw gedachten, jouw woorden, jouw daden hebben gehad op anderen, op alles en iedereen, op de aarde, de mensen, de dieren, de planten, de bomen, het water, de lucht, op alles. 

Het is essentieel te beseffen dat we verantwoordelijk zijn voor alles wat we doen, denken en zeggen. Dit is nogal een overdonderend besef als je dit echt tot je door laat dringen. 

Er is geen oordeel. Er zal nooit een oordeel zijn. Jij bent de enige beoordelaar van je eigen leven. Als je krijgt te zien en te voelen wat het effect was van jouw gedachten, woorden en daden op anderen, dan kun je zelf beoordelen of je hierover tevreden of ontevreden bent. Het is onvermijdelijk dat je pijn en verdriet zult voelen om het leed dat je -wetend of onwetend- hebt veroorzaakt. 
Het ergste lijkt mij de pijn die je zult voelen om het leed dat je wetend hebt veroorzaakt. Dit lijkt mij niet te harden, als je in een heldere staat verkeert en alles bij je binnenkomt.

Daarom is het zo cruciaal om je bewust te zijn van wat je doet, denkt en zegt. En dat je probeert zo min mogelijk lijden te veroorzaken.

Het stervensproces

4 juli 2017

Over doodgaan

De angst voor de dood is de diepste angst die een mens kent. Zo lang mogelijk duwen we die weg. Maar op de drempel van de dood kan niets of niemand ons nog redden. De wereld die we kennen vervaagt en lost tenslotte op in de mist. 

Wanneer de gedachtenwereld uiteen valt tijdens het sterven, belanden we in een gebied waar het IK geen greep heeft. Op het moment dat je gaat sterven sta je oog in oog met de gapende leegte. Je wilskracht en dadendrang staan machteloos en kunnen je niet redden. De onmacht die we nu voelen, hebben we ons leven lang bewust of onbewust bestreden. De enige remedie tegen de angst voor leegte is het besef dat leegte identiek is aan ruimte. We moeten leren ons thuis te voelen in de leegte. Erin kunnen ontspannen, dan komt er ruimte in ons en angst wordt vrijheid. Ons bewustzijn is de buffer tegen angst.

Als je gaat sterven sta je op de drempel van het onbekende. Hoe ga je daarmee om? Eerst moet je erkennen dat er sprake is van een overgang. In het Tibetaans Boeddhisme wordt dat een bardo genoemd. Een bardo wordt gekenmerkt door angst. In de overgang tussen twee situaties strekt de barre woestijn van het onbekende zich uit. Het angstzweet breekt je uit. Je hebt geen idee hoe lang de onzekerheid zal duren. Maar in plaats van snel naar houvast te zoeken moet je beseffen dat je de angst zelf hebt geschapen door het IK zijn gang te laten gaan. Het ego heeft een leven lang de kans gehad om alles op zichzelf te betrekken en een een vals wereldbeeld op te houden.

Erken allereerst dat je in een overgangssituatie zit. De dood is niet het einde, slechts een overgang. Als je dit onder ogen kunt zien, dan treedt er een zekere ontspanning op en kun je in contact komen met je wijsheid, je vermogen om te weten.

Alles komt voort uit de ruimte en keert er uiteindelijk in terug. De ruimte is ons thuis. Zodra we de laatste adem uitblazen, verlaat de levenskracht het lichaam om terug te keren in de ruimte. Daarom is het van vitaal belang om ruimte goed te leren kennen. Als je op je gemak bent met de ruimte, hoef je op beslissende momenten niet terug te vallen op emoties zoals angst of paniek.

Stilte helpt ons bekend te worden met ruimte. Stilte is voor veel mensen beangstigend. Durven we de stilte te ondergaan, dan betreed je een andere wereld. Stilte maakt de bankschroef van het IK losser.

Als de laatste adem het lichaam heeft verlaten keert het bewustzijn terug naar waar het vandaan komt, het gaat op in de ruimte, het lichaam is leeg. De energie waarmee je je leven lang het IK krampachtig hebt opgehouden, komt vrij. Wat overblijft is het licht van puur bewustzijn. Om dit licht bewust te ervaren moet je je geest trainen tijdens je leven, zodat je tijdens het sterven kunt begrijpen dat de dood slechts een overgang is.

Om leegte te leren kennen kun je de volgende meditatieoefening doen:

OEFENING

Ga rustig zitten of liggen.
Ga met je aandacht naar je ademhaling.
Bij iedere uitademing ga je met je aandacht mee op de uitademing naar buiten. Je reist a.h.w. mee met je uitademing, eerst een halve meter buiten je lichaam en dan verder, verder, tot waar de adem in de ruimte verdwijnt. Op dat punt waar de adem in de ruimte oplost, blijf je heel stil. Daar laat je het 'niets' op je inwerken. Hier ervaar je de leegte. Hoe beter en hoe langer je in de leegte kunt zijn, hoe meer je je bewust wordt van het onthechten dat vroeg of laat komen gaat.
Herhaal dit bij iedere uitademing. Na een paar keer kom je terug. 

Doe dit in het begin niet te lang, misschien maximaal 5 minuten. Zet eventueel een wekker/tijdklokje.

*) Vrij ontleend aan A. Maitland, Oneindig Afscheid

Voorbereiden op het sterven (deel 1)

Je voorbereiden op het sterven is in feite een levenslang proces. Het bestaan is een en al verandering. Niets blijft hetzelfde. Alles gaat voorbij. Iedere keer als je afscheid moet nemen van iets, is dat een kleine dood, er sterft iets en iets nieuws kan ontstaan. Alle beetjes afscheid nemen maakt deel uit van het grote sterven en is in feite een voorbereiding op het uiteindelijke afscheid.
Deze kringloop van geboorte en dood zullen we ontstijgen als we ontwaken. Dan zie je namelijk dat er niets wordt geboren en ook niets sterft. Je komt nergens vandaan en je gaat nergens heen. Maar de ontwaakte staat is een gift van genade en zo lang wij daar niet zijn, ploeteren we voort in het ondermaanse bestaan.

Waarom is voorbereiden op het sterven belangrijk?

Als je onafgemaakte zaken hebt afgemaakt, kun je vredig heengaan. Je zorgt ervoor dat niets jou nog kan vasthouden op het aardse vlak. Je maakt jezelf vrij. Dit vergemakkelijkt het loslaten.
Je wilt geen dolende ziel worden: een verdwaalde, aardegebonden ziel die hier blijft rondhangen.
Als je je hele leven je eigen einde voor je uit hebt geschoven, zoals de meesten doen, komt er een dag dat je er voor staat en dan geen flauw idee hebt hoe je ermee om moet gaan, wat hierna komt en waar je naartoe moet.
 
Wat kun je zoal doen?
⦁ Regel je conflicten, zorg dat je geen langlopende ruzies hebt. Praat het uit, sluit vrede.
⦁ Laat dierbaren weten dat je van ze houdt.
⦁ Vergeef jezelf, vergeef anderen (niet met je hoofd, maar met behulp van een boek, oefening of workshop, zorg dat het echt vanuit     je hart komt)
⦁ Doe aan bewustzijnsontwikkeling en zelfreflectie, verdiep je in spirituele materie op een manier die bij je past en goed voelt, bijv.     meditatie
⦁ Heel je verwonde innerlijk kind (bijv. met PRI - Past Reality Integration)
⦁ Lees een boek over het stervensproces
⦁ Maak een codicil
⦁ Regel je testament
⦁ Omschrijf je begrafenis, wat zijn je laatste wensen?
⦁ Stel niet uit tot later, doe het nu
⦁ Leer mindful aandachtig te zijn (boek of training)
⦁ Onderzoek je angsten: waar ben je het meest bang voor? Mediteer daarop. Gewoon 20 minuten gaan zitten en focussen op je       angst. Wat komt er allemaal boven? Niet weglopen maar voelen.

Dit was een aanzetje. Je kunt nog veel meer verzinnen. Als je eenmaal een proces op gang hebt gebracht, rol je van het een in het ander.

Met toestemming van je dierbaren en in vrede heengaan, dat wens ik iedereen toe als het moment daar is.

Voorbereiden op het sterven (deel 2)

Wat kun je nog meer doen om je voor te bereiden?

1) Rouwen tijdens het leven

Tijdens je leven is het belangrijk om te rouwen over ieder klein afscheid. Het leven bestaat uit vele kleine "afscheidjes". Elke afronding vraagt om een periode van rouw, anders blijft het verlies onverwerkt en zullen onverwerkte emoties je lastig vallen aan het einde van je leven. Rouwen is beseffen dat wat geweest is nu voorbij is en voelen hoe je je daarover voelt. Voel het verdriet. Als je jezelf dit gunt, komt er een ontspanning die steeds meer innerlijke vrede brengt.

2) Spijt betuigen

Voor een stervende is het van groot belang om in het reine te komen met het verleden. Erken waar je spijt van hebt. Dit kan gebeuren zonder aanwezigheid van de mensen die erbij betrokken waren. Misschien zijn de betrokkenen al dood of heb je er geen contact meer mee. Dan kun je nog de fout aan jezelf bekennen, eerlijk opbiechten en om vergiffenis vragen voor het leed dat je bewust of onbewust hebt veroorzaakt.

3) Vergeef de ander

Als een ander jou iets heeft "aangedaan", ligt het wat moeilijker. Je voelt wrok en boosheid. Het kan erg moeilijk zijn om dat los te laten.

Er is een inzicht wat dit misschien makkelijker maakt:

Om een ander te kunnen vergeven moet je bereid zijn om iets te leren.

Hiermee bedoel ik dat je inziet dat je deze persoon blijkbaar nodig had om iets van te leren. Je hebt inzicht gekregen in je gedragspatroon en je weet dat je dit nooit meer op die manier wilt doen. Deze persoon is dus op jouw weg gekomen om je dit te laten zien. Als je kunt beseffen dat iedereen slechts zijn rol speelt in jouw leven, dan kun je de gebeurtenissen met andere ogen bekijken. Shakespeare zei het al: "All the world's a stage". En alle mensen zijn de acteurs die hun rol spelen volgens het script, zoals dat is geschreven voordat je dit leven ging leiden.

Uiteindelijk kun je dan gaan beseffen dat als iedereen gewoon zijn/haar rol heeft gespeeld, precies zoals dat de bedoeling was, dat er eigenlijk niets te vergeven valt. Niet om dit bestaan te bagatelliseren: het leven op aarde kan loodzwaar zijn, moeizaam en het is er bepaald niet "leuk". Sommige mensen hebben het (nog) zwaarder dan anderen. We zitten allemaal gevangen in het rad van karma, dingen gebeuren en overkomen ons opnieuw en opnieuw, totdat we ontwaken en bevrijd worden. Daarom is het zo belangrijk om bewust(er) te gaan leven en jezelf te bevrijden.

Dolende zielen

23 mei 2017

Ooit verbleef ik in een oud hotel in een klein dorp. Het was een oud gebouw uit 1900 of nog ouder. De historie was overal voelbaar.

Ik was ontzettend moe en wilde gaan slapen. De volgende ochtend moest ik weer vroeg op voor een meerdaagse workshop. Maar iedere keer als ik bijna in slaap viel werd ik "lastig gevallen." Zo gaat dat al mijn hele leven, vooral in oude huizen en oude gebouwen of plaatsen waar veel gebeurd is.

Ik werd in mijn gezicht gestompt, de deken werd steeds weggetrokken, een energie zoemde en vibreerde rond mijn hoofd. Iemand deed verwoede pogingen om mijn aandacht te trekken. Irritant! Op een gegeven moment was ik het echt zat. Maar ik wist niet wat ik moest doen, behalve in de lucht slaan om "het" weg te krijgen, en dat lukte niet.

Tja, en toen was er iets in mijzelf dat het overnam. "Ik" maakte een lichtvortex, dat is een draaiende spiraal van verschillende kleuren licht, de kleuren van de regenboog. Ik zeg "ik", maar het was meer iets in mij. Er is op zo'n moment geen "ik".

Dat iets wat mij lastig viel, de dolende ziel, begon mee te draaien in de lichtvortex en steeg langzaam op naar het Licht. Ik hoorde een hoge vrouwenstem die zei: "Oooh, ik ga door een hele mooie kleur rood..." Ik hoorde haar zeggen: "Ik heet Harriët." En op het laatste moment, voordat ze in de vortex verdween: "Dank je wel."

Ik wist eerst niet wat die kleur rood was waar ze het over had. Ineens begreep en wist ik: de kleuren van de chakra's, de onderste kleur van het eerste chakra is rood. Dus als je door een lichtvortex naar het Licht opstijgt, ga je eerst door de kleur rood... En dat is de kleur die Harriët zag.
Hoe het verder met haar ging, weet ik niet. Maar ze was eindelijk bevrijd uit die hotelkamer, waar ze al -ik weet niet hoe lang- moet hebben rondgedoold.

Wat gebeurt er na de dood

22 mei 2017

Niemands favoriete onderwerp, maar als het moment daar is, zul je dankbaar zijn dat je je er voortijdig in hebt verdiept. Je staat er liever niet bij stil dat je leven op aarde eindig is. Het is confronterend, beangstigend en omgeven door mysterie. Wegzappen die handel!

Lees toch even door. Al was het uit nieuwsgierigheid. Ik maak het praktisch, zachtjes en troostend. Dat is mijn intentie.

Van kinds af aan kom ik de dolende zielen tegen van mensen die stierven en niet wisten waar ze naartoe moesten. Ze blijven aardegebonden en dwalen rond op de plekken waar ze geleefd hebben. Ik zal er niet over liegen, ik vond dat als kind heel eng en vind dat nog steeds. Waarom komen ze naar mij toe? Je zou bijna denken dat er een lichtje brandt waar ze op af komen. Zwaar ondanks mezelf staat er iets in mij op wat blijkbaar de weg weet en ze naar huis brengt. Het voelt alsof er een soort ladder boven mijn hoofd is, waarlangs ze omhoog klimmen. Meer hierover in het blog "Dolende Zielen".

Dit is wat ik heb ervaren. Soms, tijdens een droom bezoek ik een soort tussenstation tussen onze wereld op aarde en gene zijde. Het lijkt op een groot ziekenhuis. Ik zie kamers waar mensen in bedden liggen. Ik heb het idee dat dit een plek is waar je mag uitrusten van je leven op aarde, voordat je verder gaat naar de sfeer waar je thuishoort.

Ik weet dat dit bestaan en alles wat we ervaren - inclusief de kringloop van geboorte en dood- een illusie is, die je pas doorziet als je ontwaakt bent. Maar zolang we leven in de illusie, moeten we daar het beste van maken.

Er is geen vaststaand protocol voor het stervensproces, maar zo zou het kunnen gaan:
Stel je voor dat je in bed ligt en voelt dat je einde nadert. Je hebt steeds meer contact met de andere etherische wereld en steeds minder met deze aardse wereld. Je ziet lichtwezens rondom je bed staan en je overleden moeder staat bij het voeteinde. Je ademt je laatste adem en voelt hoe je langzaam steeds lichter wordt en wegglijdt uit je lichaam.
Opeens zie je jezelf boven je lichaam zweven. Je voelt je bevrijd van alles, geen pijn, geen angst meer. Je kunt overal naartoe zonder de beperking van je fysieke lichaam, maar waar moet je naartoe? Dit is het moment dat veel mensen gaan ronddolen.
Richt je op het Licht. Kijk om je heen. Zie je een soort tunnel met een zacht licht? Daar moet je doorheen. Aan het einde van de tunnel kom je in een verblindend groot licht, zo fel dat je er niet in kunt kijken. Dit is het mooiste licht dat je ooit zult zien, het licht van God. Stap er in.
Je komt in een oogverblindend mooi landschap terecht. Het is mooier dan alle natuur die je op aarde kent. Het is zuiver, vredig, liefdevol en geborgen. Op een gegeven moment komt er een Lichtwezen naar je toe en vraagt je hem/haar te volgen. Hij brengt je naar een groot gebouw met veel kamers, waar mensen in bedden liggen. "Hier mag je uitrusten, zolang als nodig is," zegt hij. "Als je bent uitgerust komt iemand je weer halen. Dan zul je verder reizen naar de sfeer waar je vandaan komt, waar jij thuis bent. Je zult het onmiddellijk herkennen als je er bent aangekomen. En dan zul je pas echt weer Thuis zijn."
Hoe bereid je je voor op deze overstap? Dat is heel belangrijk en het onderwerp van het blog "Voorbereiden op het sterven".