Het doden van dieren, ook door (roof)dieren zelf

21 mei, 2017

Vannacht kreeg ik dit inzicht.
Overgaan tot een vegetarisch/veganistisch eetpatroon is onderdeel van een bewustzijnsontwikkeling. Maar ook: een evolutionaire stap. Op het moment dat de gehele mensheid deze stap heeft gezet en niemand meer dieren doodt voor zijn consumptie, zal ons lichaam zich in evolutionair opzicht aanpassen aan een plantaardig eetpatroon. Dan hebben we geen dierlijke voeding meer nodig.
 
Hoe lang dit zal duren, weet ik niet. Heel erg lang, vermoed ik.

En: op het moment dat de gehele mensheid zo ver is geëvolueerd, zal ook het dierenrijk deze stap kunnen maken.
Ik zag namelijk dat roofdieren "gevangen zitten" in het moeten doden van andere dieren om zelf te kunnen overleven. Dit is altijd een strijd met een winnaar en een verliezer. Een ander dier doden brengt geweld en leed met zich mee. Een moeder verliest haar gezonde kalf aan het roofdier, ondanks dat ze het met gevaar voor eigen leven heeft verdedigd. Het roofdier kan er niets aan doen, het moet andere dieren doden om te kunnen eten en zit "gevangen" in dit gewelddadige patroon. Als de jacht mislukt, gaat het zelf dood van de honger. Hoe heerlijk zou het zijn als een roofdier ook kan leven van plantaardig voedsel. Gras, bladeren en vruchten zijn veel makkelijker te krijgen en vragen geen bloedige strijd.

Eerst de mensheid, dan kunnen de dieren volgen. 

Het lijkt misschien vergezocht en ongeloofwaardig en ik kan het niet bewijzen. Ik kan alleen zeggen dat ik het zo heb gezien.
Dit inzicht kwam in stapjes. Zelf veganist en pacifist, verafschuwde ik altijd het principe van "doden of gedood worden" en de noodzaak om ander leven te vernietigen voor je eigen overleving. Toen zag ik de film "Born in China" over in China levende dieren. Het verhaal van moeder sneeuwpanter trof mij diep. Zij werd verdreven uit haar territorium, raakte gewond en was te verzwakt om nog te jagen voor haar welpen. Om niet te sterven van de honger moest zij een kalf doden, maar werd daarbij nogmaals verwond door de grote sterke moeder van het kalf, een soort bison. De arme sneeuwpanter stierf van de honger en uitputting.

Toen besefte ik dat het roofdier een "gevangene" is van het moeten doden om te kunnen overleven. En dat wij allen zullen evolueren naar een plantaardig eetpatroon, maar dat de mensen deze stap eerst zullen maken.

Ik weet niet veel van de Bijbel, maar ineens begreep ik wat ik ooit had gelezen: 

Jesaja 11:6
En de wolf zal met het lam verkeren, en de luipaard bij den geitenbok nederliggen; en het kalf, en de jonge leeuw, en het mestvee te zamen, en een klein jongske zal ze drijven.

Jesaja 11:7
De koe en de berin zullen te zamen weiden, haar jongen zullen te zamen nederliggen, en de leeuw zal stro eten, gelijk de os.

Het staat zelfs in de Bijbel!

Hoe mensen dieren zien

23  mei 2017

Of beter gezegd: hoe mensen dieren niet zien.

Dit blogje gaat over het soortisme van de mens, de zelfgerichtheid waarmee mensen naar dieren kijken. Dieren worden gezien als nutsvoorwerpen: als kapitaalprodukt, als voedsel, als entertainment, als vermaak. Mensen exploiteren dieren, mensen slachten en eten dieren, mensen gaan dieren kijken in de dierentuin, op safari, als huisdier mogen ze vaak troost bieden. Trots staat de visser op de foto met een zelf gevangen tonijn of snoek. Een heerlijk dagje uit!

Heeft een dier intrinsieke waarde? Zijn dieren niet waardevol, gewoon omdat ze levende wezens zijn, omdat ze in deze schepping zijn neergezet, en als zodanig recht hebben om hun eigen dierenleven te leiden?

Je hoeft maar een willekeurig tijdschrift open te slaan of je leest wel ergens hoe een dier tot nut of vermaak van de mens mag dienen. Dit gebeurt volkomen onbewust en als volkomen vanzelfsprekend.

Hoog tijd voor de emancipatie van het dier. Dieren zijn geen slaven, dieren zijn geen produkten, dieren zijn er niet voor ons vermaak. Dieren hebben een bewustzijn en gevoelens. Het is typerend voor de zelfgerichtheid van de mens om te denken dat bewustzijn en gevoelens zijn voorbehouden aan mensen alleen.

Een dier wil net zo graag vrij zijn. Een dier wil net zo graag (blijven) leven als een mens.

Mensen staan boven de dieren?

22 mei 2017

Eens hoorde ik het argument dat mensen boven de dieren staan. Dit zou betekenen dat wij het recht hebben om dieren te doden, te exploiteren of anderszins te gebruiken. Ergens klopte er iets niet in deze argumentatie.

Vanochtend werd ik wakker met de zin: "Als alles één is, is er geen hiërarchie."

Vrij vertaald naar ons menselijke begripsvermogen: Als alles een is, is alles hetzelfde, gelijkwaardig, is er geen onderscheid. Alles wat ik jou aandoe, doe ik mezelf aan. Alles wat mensen dieren aandoen, doen ze zichzelf aan.
Dat is erg moeilijk te bevatten in de illusie van afgescheidenheid waarin we leven. Als een mens een dier doodt, voelt hij de pijn en angst van het dier niet. Maar het is een illusie dat wij niet één zijn! In de kern is er geen verschil tussen jou en het dier. Er is niet eens een ander.

Eigenlijk is er alleen maar Goddelijk Licht is, alles is immers Licht. Vanuit die eenheid werd onze wereld geschapen, een wereld van dualiteit. God wilde zichzelf ervaren. Als er geen verschil is, kun je immers jezelf niet ervaren. Je kunt alleen maar weten wat licht is als er ook donker is, je kunt alleen ervaren wat liefde is, als er ook haat is. Dus licht/donker, liefde/haat enz. enz. zijn twee kanten van hetzelfde.

Zo werd deze wereld van dualiteit geschapen, waarin we in de illusie leven dat wij afgescheiden zijn van al het andere, zodat wij kunnen ervaren wie we zijn. Zodat God kan ervaren wie HIj/Zij is.
Omdat we nog niet ontwaakt zijn, kunnen we niet zien dat alles Een is. Het is gewoon niet te bevatten met het menselijk verstand. Het verstand zal het sowieso nooit kunnen begrijpen. Het is een (in)zien. Maar het is wel de waarheid. Belangrijke vraag: als je in ieder geval mentaal kunt beseffen dat dit de waarheid is, wil je dan nog iemand anders (mens, dier of aarde) schade berokkenen?

De Boeddha in mij zegt: "Ieder spiritueel ontwaken begint met het besef dat alle levende wezens even waardevol zijn."
Er is geen hiërarchie.

Boodschap van Moeder Olifant

9 juni 2017

"Moeder Olifant" is de Spirituele Oermoeder van alle olifanten die op aarde leven. Zij is de overkoepelende ziel van de Olifant. Dieren hebben namelijk een groepsziel. Zo zag ik eens dat de honden die ik ooit als huisdier had gehad, lid waren van een overkoepelende grote hondenziel. 

Door mijn werk als sjamaan & dierentolk kreeg ik telepatisch contact met Moeder Olifant, tijdens het doen van een healing voor een weesolifantje. Dit is een letterlijke transcriptie van het gesprek, zoals ik dat ontving. Het vond plaats op 23 maart 2013.

Moeder Olifant: "Wij willen onze wijsheid met je delen, de wijsheid van de olifanten."
Ik: "Ik hoor u, Moeder Olifant."
Moeder Olifant: "Wij behoren tot de oudste diersoort -en dan bedoel ik de oudste dènkende diersoort. Wij hebben het begin van de aarde meegemaakt. Onze wijsheid is zo oud, ik kan me niet eens meer herinneren hoe oud."
Ik: "Ik weet het Moeder Olifant."
Moeder Olifant: "Laat mij dit met je delen, Ayna. Dit is de kracht van de Olifant. Wij willen dit graag aan je geven."
Ik: "Dank u Moeder Olifant."
Moeder Olifant: "Nee wij moeten jou danken Ayna, voor alles wat je doet. Wij zijn je dankbaar dat je op aarde bent. Zo intens dankbaar, dat je het alleen maar kunt voelen in je hart, want ik kan het niet in woorden uitdrukken. Je kunt niet eens beseffen hoe dankbaar wij zijn dat je hier bent, omdat..... Ik ga toch proberen het te zeggen, o.k.? Omdat het zo belangrijk is dat jouw Licht hier is, hier op aarde. Als de mensen het niet zien, weet dan dat wij het zien, wij de olifanten. Wij zien het, wij zien wat je doet. Wij zien al je goedheid voor de dieren, voor de mensen, voor de aarde. Wij zien je Licht en weten hoe belangrijk dat is voor de aarde. Want wij olifanten zijn dieren van de aarde en wij weten dat je gekomen bent om de aarde te helpen in haar e-vo-lu-tionaire stap naar een nieuwe dimensie [zo zei ze dat: E-vo-lu-tionaire, met pauzes tussen de lettergrepen]. Dat wist je zelf nog niet he? (lacht) Wij weten alles. We zullen altijd bij je zijn, Ayna, wij de dieren. Onthoud dat. Wij zijn altijd in je hart."

De tranen stroomden over mijn wangen. De woorden van Moeder Olifant raakten mij recht in het hart, en dat doen ze nog steeds, iedere keer als ik ze lees.

Mensen wat doen jullie deze wijze dieren aan?!

Ik: "Ik vraag bescherming voor alle olifanten tegen stropers. Bescherm ze tegen de wreedheid en hebzucht van de mensen. Het moet stoppen! Geen hebzucht over de ruggen van de olifanten. Moeder Olifant, ik doe mijn best voor u."
Moeder Olifant: "Ik weet het lief kind. Ik zie hoe mijn kinderen sterven en lijden onder de mensen."
Ik: "Ik wil niet dat er op aarde zoveel wreedheid is jegens dieren. Zoveel onschuldige slachtoffers. Moeder Maria, leer me aanvaarding alstublieft. Ik kan niet alles veranderen wat ik wil."
Moeder Maria (verscheen): "Ik zie dat je handelt vanuit je goede hart, maar je kunt niet al het leed van de wereld op je schouders nemen. Daar is niemand mee geholpen. Het is op aarde zoals het is."
Ik: "Ik wil alles zó goed doen."
Maria: "Dan heb je het moeilijk op aarde, want heel veel mensen herkennen dat niet. En als ze dat niet herkennen gaan ze er achteloos mee om. Het is normaal dat dat pijn doet."

Laatst zag ik een documentaire over olifanten. Hoor ik de voiceover zeggen dat olifanten bekend staan als gevaarlijk en onberekenbaar. Dat is weer eens zó vanuit het menselijk perspectief gezien. Want voor olifanten zijn juist mensen gevaarlijk en onberekenbaar. Sommige mensen willen de olifanten helpen of bewonderen, anderen willen ze bejagen, doden vanwege winstbejag. Hoe moeten olifanten dat rijmen? En hoe gevaarlijk en onberekenbaar is dat? Mijn adoptieolifantje Kenia zei ooit: "Ik begrijp niets van mensen..."

Wil je meer weten over dierentolken, google dan eens op Anna Breytenbach. Zij is een van de grootsten.

Boodschap van alle dieren

Dit is een letterlijke transcriptie van een telepatisch gesprek dat ik had met de dieren.

"Ontvang alle liefde van de dieren."

"Ik hou van jullie."

"Weten we Ayna, we houden allemaal van jou. We vinden het zo geweldig wat je voor ons doet."

"Liefjes, ik hou heel erg veel van jullie."

"Weten we... liefde heeft geen woorden nodig. Wij maken je aan het lachen."

"Jullie maken me blij en vrolijk, dat is jullie geschenk."

"Het maakt niet uit dat veel mensen het niet zien, als jij het maar ziet."

"Ik zie het. Dieren, het spijt me zo dat...."

"Dat weten we Ayna, dat hoef je niet te zeggen, want jij doet daar niet aan mee. We willen je juist blij en vrolijk maken, dat je om ons lacht. Laat het je niet verscheuren, het is een keuze. Het is ook een keuze om jezelf te richten op de positieve kwaliteiten van de dieren. Dit is het geschenk van de dieren aan de mensen, het geschenk van de dieren aan de aarde." 

Laten we het geschenk van de dieren zien en aanvaarden. Laten we de dieren respecteren om wie ze zijn. Ze willen ons zoveel liefde en vreugde geven. Wat kiezen wij?

Waarom vegetarisch eten op weerstand stuit bij verstokte vleeseters

3 augustus 2017

Er ontstaat vaak discussie tussen vega's en vleeseters. De vegetariërs/veganisten zijn bewust bezig met dierenwelzijn en de vernietigende impact van de vleesindustrie op het milieu.

En dat beseffen de vleeseters wel degelijk, al is het onbewust. Er is collectief een enorm schuldgevoel over het eten van vlees. We weten nu wel hoeveel milieuschade en lijden dat vleeseten veroorzaakt. En toch kijken vleeseters massaal de andere kant op. Sommigen worden boos als anderen kennelijk wel de milieubewuste en liefdevolle keuze kunnen maken. "Zij" denken zeker dat ze beter zijn dan "wij" en dat trekt de vleeseter niet, wiens innerlijke schaamte daardoor onbewust wordt getriggerd.

En wat doet iemand wiens innerlijke schaamte en schuldgevoel wordt getriggerd: die projecteert die ongewenste gevoelens naar buiten, op de veganisten. Daarom kunnen veel vleeseters niet neutraal reageren op alles wat met vegetarisme en veganisme te maken heeft. Dat moet worden bestreden, omdat wij ons schuldgevoel onbewust willen houden.

Daarom kon een onzinnige discussie ontstaan of een vegetarische kipsate of vega schnitzel wel kip en schnitzel mag heten. Zogenaamd vanwege de mogelijke verwarring of misleiding. Uit onderzoek is gebleken dat 3 op de 100 mensen inderdaad denken dat er in een vega schnitzel echt vlees zit. Wie die 3 waren, ik weet het niet.

Er zijn tientallen essentiële redenen aan te halen waarom minder vlees eten of overgaan op een vega leefstijl een goede, weloverwogen keuze is. Zelfs Arjen Lubach kwam tot die conclusie. Daarover kan geen discussie meer bestaan.

De vleesindustrie vreest de vegetarische industrie die met haar vleesvervangers een steeds groter marktaandeel inneemt. Ook vanuit de vleesindustrie is er een tegenoffensief gaande.

En zolang vleeseters geen empathie met een dier kunnen hebben, vallen er uit die hoek weinig zinnige opmerkingen te verwachten. Veel vleeseters nemen voor het gemak aan dat dieren geen gevoel hebben en dus niet kunnen lijden. Of de spirituele smoes: "Ik bedank het dier altijd dat het zijn leven heeft gegeven." Alsof een dier vrijwillig naar de slachtbank loopt. Zelfs in spirituele kringen is er een hoop zelfbedrog, om maar vlees te kunnen eten zonder schuldgevoelens. Als je vlees wilt eten, kom er eerlijk voor uit dat je geen empathie hebt met het dier of dat het milieu je niet interesseert. Of stop ermee, dan hoef je je ook niet schuldig te voelen.

Vaak zijn westerlingen verontwaardigd over het eten van katten en honden in Aziatische landen. Waarom zou dat anders zijn voor onze kippen, varkens en koeien? Het verschil is dat de dieren in Azië openlijk worden vermoord en hier gebeurt het achter de gesloten deuren van het slachthuis.

Voor ieder stuk vlees op je bord is een ander voelend wezen vermoord, een wezen dat net zo graag wilde leven als jij. Voor ieder stuk vlees op je bord is een ander voelend wezen mishandeld. Voor ieder stuk vlees is een ander voelend wezen leed aangedaan.

Dieren zijn een 'plaag'...?

6 augustus 2017

Laatst zag ik een tv-programma over "Stadsmormels", dieren die in de grote stad leven. Daar vormen zij vaak -wat door mensen zo wordt gezien - een "plaag". Wanneer wordt iets een "plaag"? Wanneer iets schade veroorzaakt aan de natuur. Merk ook op dat dit gezien wordt vanuit het perspectief van de mens. Want laten we wel zijn, als we dit objectief bekijken: hoeveel schade heeft de mens al veroorzaakt aan de natuur, de leefomgeving, de aarde, het milieu?

Dan kan er maar één conclusie zijn: de grootste plaag is de mens zelf.

Vraag van een lezer

23 april 2018

"De dieren die momenteel worden gegeten, hebben geleefd omdat vleeseters ze een leven hebben gegund. Zonder vleeseters waren ze immers nooit geboren en zouden ze dus nooit hebben geleefd. Dit even los van de omstandigheden waarin ze geleefd hebben, dat is een andere discussie."

Wat klopt hier niet?

Deze vraag kreeg ik van een lezer (Peter). Waarom en hoe klopt deze vraag niet? Allereerst klopt het niet dat vleeseters dieren een leven zouden "gunnen". De betekenis van het woord "gunnen" = voldoening hebben dat iemand anders iets heeft of krijgt. Van voldoening is hier geen sprake -hooguit na het eten van vlees- maar niet omdat het dier een leven heeft gekregen. Een vleeseter is niet bezig met een dier iets "gunnen".

Bovendien, wat "gun" je een dier in de vee-industrie eigenlijk? Een leven van mishandeling en een wreed einde? Dat heeft niets met gunnen te maken. Dit klinkt meer als een excuus c.q. zelfbedrog van een vleeseter om zijn geweten te sussen.

En "even los van de omstandigheden"? Je kunt dit niet "los" zien van elkaar. Want: je zou een dier in de vee-industrie dus een leven "gunnen" onder erbarmelijke omstandigheden. Dat zijn geen twee aparte zaken die je los van elkaar kunt zien, en dat is ook geen leven dat je iemand zou gunnen.

Deze vraag stellen is net zo absurd als: alle keren dat je hebt gevreeën met voorbehoedsmiddel, heb je een kind het leven niet gegund. Of: de keer dat je een nieuwe auto had willen kopen, maar je deed dat niet, dan heb je de dealer zijn omzet niet gegund. In feite heb je het dan over iets dat niet bestaat, niet heeft bestaan en ook nooit zal bestaan. En iets wat niet bestaat is gewoon geen vraag en geen issue. Dat is een non-sens vraag.

Wat klopt er wel?

Wat wel een issue is, zijn de dieren die gefokt worden in de vee-industrie en die puur en alleen gefokt zijn om na een ellendig leven te worden geslacht. Ik vind het moreel onverantwoord om zo met levende wezens om te gaan.

Je zou de stelling juist moeten omdraaien: als ik géén vlees eet, bespaar ik vele dieren een ellendig leven van mishandeling en een angstig levenseinde in het slachthuis.

De volgende stap in onze bewustzijnsontwikkeling is dat wij boerderijdieren houden uit hobbyisme of liefhebberij, zoals we ook honden en katten als huisdier hebben. Als voorbeeld noem ik de Familie Bofkont in Amstelveen, dat is een boerderij waar koeien, stieren, varkens, zwijnen, geiten en kippen hun leven mogen leven, zonder dat er iets anders van ze wordt verlangd dan... dat ze gewoon zichzelf zijn.

Als we boerderijdieren uit hobbyisme en als gezelschapsdieren zouden houden en ze een fijn, dierwaardig leven zouden gunnen, dat zou ideaal zijn. Dat is pas werkelijk GUNNEN.

Wat een 'rothond'?

18 juni 2018

Dit is een verhaaltje dat je aan je kinderen kunt voorlezen, maar het is ook voor volwassenen. Dit verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen.

Er was eens een hond, die woonde in een huis in een straat. En die hond die blafte bijna altijd. Hij blafte zo vaak en zo lang, dat veel mensen die vlakbij dat huis in die straat woonden, geirriteerd raakten. "Woef, woef, woef", klonk het bijna de hele dag. Je zou er gek van worden.

De mensen zeiden dat het een rothond was. Soms, als hij weer eens aan het blaffen was, riepen ze: "Rothond! Ik rij je nog eens overhoop!"

Maar wat die mensen niet konden weten is wat die hond eigenlijk zei. Hij woonde bij mensen die helemaal niet wisten hoe ze met hem om moesten gaan. Die hem helemaal verkeerd behandelden, waardoor hij bang en in de war was geraakt. Waardoor hij zich de hele tijd onzeker en onveilig voelde. Als je hondentaal zou spreken, zou je namelijk horen: "Help mij! Ik ben bang! Help mij!"

Een andere hond woonde in een ander huis in een andere straat. Zij was ooit mishandeld door haar vorige eigenaar die haar iedere dag sloeg en de hele dag in de keuken opsloot. Als hij dan 's avonds thuis kwam, had zij haar behoefte in de keuken gedaan. De man werd daarover zo kwaad dat hij de hond heel hard sloeg, zodat ze doodsbang was geworden voor mensen. Deze hond was nu gelukkig door een lieve mevrouw geadopteerd en had een fijn, nieuw thuis gekregen. Maar de angst was niet zomaar verdwenen. Daarom blafte ook deze hond heel vaak, gewoon omdat ze bang en getraumatiseerd was.

De mensen die naast haar woonden, zeiden dan: "Wat een rothond!" Maar wat ze niet konden horen was dat de hond riep: "Help, ik ben zo bang dat die enge man mij weer komt halen! Ik voel me onveilig, ik ben in de war, help!"

Stel je nu eens voor dat de hond een klein kind was, dat gewoon mensentaal kon spreken, zodat de mensen hem konden verstaan. Dan zouden de mensen een kind in dat huis horen roepen: "Help, ik ben bang!" Zouden ze dan ook zeggen: "Wat een rotkind!" Of zouden ze eerder denken: "Dat kind heeft hulp nodig!"

Er kunnen zoveel redenen zijn waarom een hond blaft. Het ligt niet aan de hond, de hond is onschuldig. Het ligt aan de mensen die niet begrijpen hoe ze met een hond moeten omgaan. Of ze denken dat ze een hond de hele dag alleen kunnen laten. Dat maakt een hond bang en onzeker en eenzaam. Of het komt doordat een hond is getraumatiseerd en dus last heeft van zijn trauma's. De hond kan er niets aan doen.

Een hond komt van oorsprong uit een roedel, waar duidelijk is wie de leider is en welke plaats iedere hond inneemt. De roedel is altijd samen. De roedel gaat nooit weg. In een natuurlijke roedel zal nooit een hond de hele tijd blaffen. Een hond heeft duidelijkheid nodig. Hij moet weten dat de baas de leider is, die hem zal beschermen. Dat geeft hem zekerheid en veiligheid.  

Ik geef de dieren een stem, omdat zij zelf geen stem hebben.

De doodstraf voor olifantenstropers?

21 juli 2018

De minister voor Toerisme en Wildlife van Kenia heeft onlangs aangekondigd dat het land van plan is om snel een wet in te voeren die het mogelijk maakt om het illegaal bejagen van wild te bestraffen met de dood. Deze verklaring heeft een hoop stof doen opwaaien. Zowel voorals tegenstanders laten luidkeels van zich horen.

Hoewel het stropen van deze prachtige dieren mij razend maakt van pijn en woede, denk ik dat je altijd verder komt met een constructieve oplossing. Je hoort wel eens dat ex-stropers tot inkeer komen en ranger of gids worden. Is er iets vergelijkbaars te regelen? Dat stropers de optie krijgen om zich te melden voor een opleiding tot parkranger, daarmee een vast inkomen verkrijgen en dat aldus hun energie voor het goede wordt aangewend?

Het is essentieel om het bestaan van stroper zo onaantrekkelijk mogelijk te maken, en het aanbod om ranger te worden in vergelijking veel aantrekkelijker. Bijvoorbeeld: als je als stroper gepakt wordt, sterf je een langzame folterdood die dagenlang gerekt wordt, en als ranger ontvang je een opleiding en vast inkomen. Daarnaast moeten alle landen samenwerken en de invoer van ivoor verbieden en landen als China moeten bewust worden gemaakt over de bloedige herkomst van ivoor.

Zoiets.

Vleeseters en hun reactie op vegetarisch eten

5. dec, 2018

O jee, o jee. Waarom worden vleeseters altijd kwaad of reageren opgefokt als het gaat over vegetarisch eten, als iemand verklaart vegetariër te zijn of als er op een festival geen vlees meer wordt geserveerd? Omdat hier, nogmaals, het onbewuste collectieve schuldgevoel wordt aangeraakt, en daar moet je vanaf blijven. Alles wat een heftige reactie teweegbrengt is een projectie naar buiten van iets wat innerlijk ligt te rotten. Simpel gezegd: als iemand ergens niet mee geconfonteerd wil worden (schaamte, schuld) moet dat naar buiten geprojecteerd worden. Het sleutelwoord hier is ONBEWUST.

Als een BN-er zegt graag te wandelen ontstaat er geen enkele discussie. Niemand heeft de behoefte om dan te roepen: "Maar ik wandel lekker nooit!" Wandelen is neutraal. Als het daarentegen gaat over zijn/haar vegetarische leefstijl, volgen de meest agressieve aanvallen op de persoon. Want vegetarisch eten is voor een verstokte vleeseter nooit neutraal, hij interpreteert dat onbewust als een aanval op zijn eigen levensstijl: "Je denkt zeker dat je beter bent dan ik?!" 

Hier zijn een aantal oplossingen: 1) Word vega, geen schuldgevoel meer, reken af met onbewuste redenen om defensief te worden of in de aanval te gaan, 2) Word vega, help mee het energieverbruik drastisch te verminderen, 3) Word vega, switch naar een diervriendelijke manier van leven, 4) Word vega, laat een leefbare planeet achter voor je (klein)kinderen.